(chociaż mlecz to zupełnie inna roślina) jest bardzo pospolitą byliną należącą do rodziny złożonych (Compositae). W naturze dorasta od 5-50 cm wysokości. Organ trwały tworzy długi i niezbyt gruby korzeń palowy. Liście mniszka...
piątek, 17 października 2014
There is nothing stronger in the world than gentleness.
(chociaż mlecz to zupełnie inna roślina) jest bardzo pospolitą byliną należącą do rodziny złożonych (Compositae). W naturze dorasta od 5-50 cm wysokości. Organ trwały tworzy długi i niezbyt gruby korzeń palowy. Liście mniszka...
kolacja dla dwojga
(chociaż mlecz to zupełnie inna
roślina) jest bardzo pospolitą byliną należącą do rodziny złożonych (Compositae).
W naturze dorasta od 5-50 cm wysokości. Organ trwały tworzy długi i niezbyt gruby korzeń palowy. Liście mniszka są odziomkowe, z kształtu podługowatolancetowate i brzegiem wcinane. Układają się one w rozetkę, ze środka której wyrastają puste wewnątrz łodygi kwiatostanowe, u szczytu których pojawiają się pojedyncze koszyczki kwiatowe, złożone z ogromnej liczby kwiatów języczkowych. Po przekwitnięciu wiążą się one w owoce typu niełupki zwieńczone puszystymi “spadochronami”, dzięki którym mogą się rozsiewać przy pomocy wiatru na wielkich obszarach. W liściach, pędach, korzeniach i kwiatach występuje biały sok mleczny o gorzkim smaku.
W naturze dorasta od 5-50 cm wysokości. Organ trwały tworzy długi i niezbyt gruby korzeń palowy. Liście mniszka są odziomkowe, z kształtu podługowatolancetowate i brzegiem wcinane. Układają się one w rozetkę, ze środka której wyrastają puste wewnątrz łodygi kwiatostanowe, u szczytu których pojawiają się pojedyncze koszyczki kwiatowe, złożone z ogromnej liczby kwiatów języczkowych. Po przekwitnięciu wiążą się one w owoce typu niełupki zwieńczone puszystymi “spadochronami”, dzięki którym mogą się rozsiewać przy pomocy wiatru na wielkich obszarach. W liściach, pędach, korzeniach i kwiatach występuje biały sok mleczny o gorzkim smaku.
środa, 7 maja 2014
Mniszek lekarski
Mniszek lekarski (Taraxacum officinale)
pospolicie zwany dmuchawcem lub mleczem (chociaż mlecz to zupełnie inna
roślina) jest bardzo pospolitą byliną należącą do rodziny złożonych (Compositae).
W naturze dorasta od 5-50 cm wysokości. Organ trwały tworzy długi i niezbyt gruby korzeń palowy. Liście mniszka są odziomkowe, z kształtu podługowatolancetowate i brzegiem wcinane. Układają się one w rozetkę, ze środka której wyrastają puste wewnątrz łodygi kwiatostanowe, u szczytu których pojawiają się pojedyncze koszyczki kwiatowe, złożone z ogromnej liczby kwiatów języczkowych. Po przekwitnięciu wiążą się one w owoce typu niełupki zwieńczone puszystymi “spadochronami”, dzięki którym mogą się rozsiewać przy pomocy wiatru na wielkich obszarach. W liściach, pędach, korzeniach i kwiatach występuje biały sok mleczny o gorzkim smaku.
Mniszek lekarski zalicza się do bardzo pospolitych
chwastów powszechnie występujących w umiarkowanej strefie Azji i Europy.
W Polsce rośnie na przydrożach, przychaciach, łąkach, trawiastych
zboczach wzgórz, a w miastach w parkach i na trawnikach. W pełni wiosny
tworzy przeliczne złociste dywany kwiatowe.
Na Zachodzie roślina występuje nie tylko na stanowiskach naturalnych, lecz bywa także uprawiana na sałatę, szczególnie cenioną przez Francuzów. Prócz liści wykorzystuje się w kuchni również i młode, jeszcze nie rozwinięte pąki kwiatowe, które po umarynowaniu zastępują kapary. Korzenie wreszcie. ususzone i upalone mogą stanowić mamą namiastkę kawy.
W zielarstwie wykorzystuje się korzenie, ziele, liście i kwiatostany mniszka. czyli praktycznie całą roślinę.
W korzeniach znajdują się m.in.: trójterpeny, gorycze (najcenniejszą jest laktukopiryna), fitosterole, pektyna, inulina, żywice, kwasy organiczne, garbniki, olej tłusty, prowitamina A, witamina C, nieco witaminy E oraz sole mineralne (żelazo, fosfor, i wapń).
Mniszek lekarski można z powodzeniem stosować w rozlicznych dolegliwościach. W chorobach naczyniowych, a dokładniej żylakach nóg i odbytu zalecane jest picie naparu przy gotowanego z wysuszonych koszyczków kwiatowych (1 łyżeczka suszu na szklankę wrzątku, parzyć pod przykryciem 15-20 minut, przecedzić, pić w razie konieczności 3 razy dziennie po 1/4 szklanki).
Odwar z ziela lub samych tylko korzeni to doskonały środek żółciopędny, dodatkowo łagodzący bóle wątrobowa. Winno się go pić (1 łyżeczka suszu na szklankę wody, gotować pod przykryciem około 5 minut, przecedzić), w razie potrzeby 2-3 razy dziennie po 1/2 szklanki.
Odwar z korzeni mniszka ponadto ułatwia procesy trawienia i przeciwdziała zaparciom. Ponadto działa też lekko moczopędnie i przeciwzapalnie w obrębie dróg moczowych. Stosuje się go w schorzeniach nerek, pęcherza i moczowodów. W przeziębieniu grypie, anginie i innych chorobach, przy których może wystąpić kaszel, zalecany jest albo napar z kwiatów, albo odwar z korzeni. Za niezły specyfik przeciwkaszlowy, szczególnie zalecany dla dzieci uważa się świeże, usmażone w miodzie (albo cukrze) kwiaty.
Krosty, wysypki, owrzodzenia i trądzik młodzieńczy leczy się bądź stosując okłady z naparu ziela mniszka, bądź — co jest skuteczniejsze — poprzez kąpiele. Te ostatnie przygotowuje się z 2-3 garści suszu, który gotuje się przez kilka minut od zawrzenia w 4-5 litrach wody, a później dolewa do wanny napełnionej wodą w 3/4.
Napar z korzeni mniszka uważa się za słaby środek uspokajający. Znacznie skuteczniej w leczeniu nerwic działa jednak świeży sok wyciśnięty z młodych liści i kwiatów zmieszany w równych proporcjach z białym, wytrawnym winem gronowym. Zażywa się ów specyfik 3-4 razy dziennie po łyżeczce do herbaty.
Na koniec należy wspomnieć i o tym, iż napary i odwary z mniszka przejawiają zdolność obniżania poziomu cukru we krwi, są zatem cennym środkiem pomocniczym w leczeniu cukrzycy. Nie stosuje się ich jednak per se, lecz zwykle w mieszankach z innymi ziołami (np.: korzeniem cykorii podróżnika, naowocnią fasoli itp.). I jeszcze ciekawostka: sałata z młodziutkich listków mniszka uważana jest (głównie we Francji i Italii) za doskonały afrodyzjak.
W naturze dorasta od 5-50 cm wysokości. Organ trwały tworzy długi i niezbyt gruby korzeń palowy. Liście mniszka są odziomkowe, z kształtu podługowatolancetowate i brzegiem wcinane. Układają się one w rozetkę, ze środka której wyrastają puste wewnątrz łodygi kwiatostanowe, u szczytu których pojawiają się pojedyncze koszyczki kwiatowe, złożone z ogromnej liczby kwiatów języczkowych. Po przekwitnięciu wiążą się one w owoce typu niełupki zwieńczone puszystymi “spadochronami”, dzięki którym mogą się rozsiewać przy pomocy wiatru na wielkich obszarach. W liściach, pędach, korzeniach i kwiatach występuje biały sok mleczny o gorzkim smaku.
Na Zachodzie roślina występuje nie tylko na stanowiskach naturalnych, lecz bywa także uprawiana na sałatę, szczególnie cenioną przez Francuzów. Prócz liści wykorzystuje się w kuchni również i młode, jeszcze nie rozwinięte pąki kwiatowe, które po umarynowaniu zastępują kapary. Korzenie wreszcie. ususzone i upalone mogą stanowić mamą namiastkę kawy.
W zielarstwie wykorzystuje się korzenie, ziele, liście i kwiatostany mniszka. czyli praktycznie całą roślinę.
W korzeniach znajdują się m.in.: trójterpeny, gorycze (najcenniejszą jest laktukopiryna), fitosterole, pektyna, inulina, żywice, kwasy organiczne, garbniki, olej tłusty, prowitamina A, witamina C, nieco witaminy E oraz sole mineralne (żelazo, fosfor, i wapń).
Mniszek lekarski można z powodzeniem stosować w rozlicznych dolegliwościach. W chorobach naczyniowych, a dokładniej żylakach nóg i odbytu zalecane jest picie naparu przy gotowanego z wysuszonych koszyczków kwiatowych (1 łyżeczka suszu na szklankę wrzątku, parzyć pod przykryciem 15-20 minut, przecedzić, pić w razie konieczności 3 razy dziennie po 1/4 szklanki).
Odwar z ziela lub samych tylko korzeni to doskonały środek żółciopędny, dodatkowo łagodzący bóle wątrobowa. Winno się go pić (1 łyżeczka suszu na szklankę wody, gotować pod przykryciem około 5 minut, przecedzić), w razie potrzeby 2-3 razy dziennie po 1/2 szklanki.
Odwar z korzeni mniszka ponadto ułatwia procesy trawienia i przeciwdziała zaparciom. Ponadto działa też lekko moczopędnie i przeciwzapalnie w obrębie dróg moczowych. Stosuje się go w schorzeniach nerek, pęcherza i moczowodów. W przeziębieniu grypie, anginie i innych chorobach, przy których może wystąpić kaszel, zalecany jest albo napar z kwiatów, albo odwar z korzeni. Za niezły specyfik przeciwkaszlowy, szczególnie zalecany dla dzieci uważa się świeże, usmażone w miodzie (albo cukrze) kwiaty.
Krosty, wysypki, owrzodzenia i trądzik młodzieńczy leczy się bądź stosując okłady z naparu ziela mniszka, bądź — co jest skuteczniejsze — poprzez kąpiele. Te ostatnie przygotowuje się z 2-3 garści suszu, który gotuje się przez kilka minut od zawrzenia w 4-5 litrach wody, a później dolewa do wanny napełnionej wodą w 3/4.
Napar z korzeni mniszka uważa się za słaby środek uspokajający. Znacznie skuteczniej w leczeniu nerwic działa jednak świeży sok wyciśnięty z młodych liści i kwiatów zmieszany w równych proporcjach z białym, wytrawnym winem gronowym. Zażywa się ów specyfik 3-4 razy dziennie po łyżeczce do herbaty.
Na koniec należy wspomnieć i o tym, iż napary i odwary z mniszka przejawiają zdolność obniżania poziomu cukru we krwi, są zatem cennym środkiem pomocniczym w leczeniu cukrzycy. Nie stosuje się ich jednak per se, lecz zwykle w mieszankach z innymi ziołami (np.: korzeniem cykorii podróżnika, naowocnią fasoli itp.). I jeszcze ciekawostka: sałata z młodziutkich listków mniszka uważana jest (głównie we Francji i Italii) za doskonały afrodyzjak.
Subskrybuj:
Posty (Atom)